Author: Evi

Alles wat ik je zou kunnen zeggen

- Evi 1 Comment

Er zijn veel dingen die ik je zou kunnen zeggen. Ik zou je kunnen zeggen dat het plantje dat ik van je kreeg toen ik zwanger was van Emil nog steeds leeft. Je had het bij de Brico gekregen terwijl je daar was om gyproc te kopen voor in mijn living. Je had toen pijn in je rug, maar stond daar in mijn living toch te werken. Dat plantje gaf je aan mij voor mijn moederkesdag. Het was een klein gebaar op dat moment, wellicht vergat je het meteen. Maar dat plantje heb ik altijd angstvallig in leven gehouden. BijRead more

De nachtbraker

- Evi Leave a comment

Op zoek naar? ‘Liefste mama, jij bent de allerliefste mama van de hele wereld.’ Emil wil nog niet gaan slapen en is terug uit zijn bed gekomen. Al voor de tweede keer. De eerste keer had hij nog iets ‘nodig’ en toen ik hem vroeg wat dat dan was, aarzelde hij en keek naarstig rond op de grond in de hoop dat zijn blik op iets zou vallen dat zijn rebellie zou verantwoorden. Nu staat hij voor me en probeert me te paaien met mooie woorden. Ik zucht. Dat momentje dat we kinderloos zijn ’s avonds heb ik even nodig omRead more

Gestrand

- Evi 2 Comments

We staan voor onze gesloten voordeur. Ik, Emil en Marie. In het donker en in de regen, beladen met boekentassen, een sportzak en knutselwerkjes uit school. We raken niet binnen, want ik ben mijn sleutels vergeten. Niet voor het eerst, moet ik bekennen. Als ik ’s morgens niet als laatste de deur achter me toetrek, durft het wel eens te gebeuren dat ik vergeet mijn sleutels mee te grabbelen uit het veel te volle mandje in de hal. F. zal thuis zijn binnen een dik kwartier als hij de trein heeft die om 18:00 aankomt, bereken ik snel. Intern maakRead more

Mijn gebroken koekje

- Evi 2 Comments

Gisteren is het vijf jaar geleden dat mijn papa stierf. Ik vond dat ik er goed mee omging en voelde me niet droevig. Op die dag schrijf ik meestal iets op mijn blog, maar dit jaar wou ik het overslaan en liever iets posten op zijn verjaardag omdat die dag nu belangrijker voelt. Ik had al iets geschreven, klaar om te posten op 20 december. Toen de dag die ik bewust wou negeren aanbrak voelde ik me wat emotioneel. Niet door mijn papa, maar doordat we binnenkort gaan verbouwen en dat nu al, zelfs voor er nog maar één steenRead more

De vleermuis-vampier

- Evi 6 Comments

Op woensdag is het Halloween in de kleuterschool. Mijn kinderen zijn net als ik fan. Er is een liedje over Halloween dat we tijdens deze periode op repeat zetten. Maal duizend. En de 999ste keer zingen we nog steeds luidkeels mee. Emil moet nog even wachten. In de lagere school vieren ze Halloween pas op vrijdag, dus zit hij in zijn gebruikelijke tenue in de zetel, nippend aan zijn even gebruikelijke tas ochtendmelk. Marie heeft de kwalijke gewoonte ontwikkeld zich beneden te laten aankleden, nadat ze haar yoghurtje heeft gegeten. De geneugten en de dwang van de driejarige. Haar sobereRead more

Huil maar niet. Of net wel?

- Evi 3 Comments

September was geen leuke maand. Het resulteerde in die huilbui in de auto op weg naar school, die ik later nog eens overdeed op diverse locaties. Verschillende mensen spraken me daar trouwens op aan. “Gaat het met je?” “Veel sterkte.” “Oei toch!” Het verwarmde mijn hart. Tegelijk vond ik het bijna overdreven. Iedereen huilt toch? Iedereen heeft het toch eens moeilijk? Zo erg is het allemaal niet, huilen lucht zelfs op. De bezorgdheid is lief, maar ook niet echt nodig. Gisteren luisterde ik naar de podcast van Radio Mama, die over ‘onvoorwaardelijke communicatie’ met Maja Vande Velde en ontdekte ikRead more

En toen huilde ik in de auto
op weg naar school

- Evi 3 Comments

Het was een lastige week geweest. Onze kat Mimi verdween spoorloos op een zondag. Ze was naar buiten gegaan en de ochtend erop zat ze niet zoals gewoonlijk aan het badkamerraam. Ze is al meer dan een week weg. Het was een droevig weekend geweest. De afscheidsdienst van een kleine held had er serieus bij mij op ingehakt. Ik had gehuild, maar voelde me geen rechtmatige eigenaar van de tranen, want het was niet míjn verdriet. Zelfs al leefde ik intens mee met zijn mama en papa. Het was een moeilijke nacht geweest. Ik was serieus verkouden. Snot en eenRead more

Het wonder

- Evi 2 Comments

Je bent al wel eens slechtgezind, een beetje moe misschien. Dan roep je op je kinderen. Dat ze moeten opruimen, want dat het huis ALTIJD vuil is. Dat ze moeten ophouden met zeuren, want je hebt er GENOEG van. Dat ze niet zo voor de tv moeten hangen, dat ze wat meer moeten eten, dat ze hun schoenen in de kast moeten zetten, dat ze elkaar met rust moeten laten en EINDELIJK EENS MOETEN OPHOUDEN MET RUZIEMAKEN. Je roept, voelt je meteen daarna misschien wat schuldig of hoopt dat de buren je niet gehoord hebben. Maar je zucht vooral vanRead more

Hoe mijn perfectionisme me belet om te schrijven

- Evi 6 Comments

Mijn nieuwe voornemen: eerlijker bloggen. Niet perse persoonlijker, want de grens tussen wat te delen en wat niet blijft een serieuze dobber. Nee, eerlijker bloggen. Bijvoorbeeld over waarom ik hier minder schrijf dan ik zou willen. De hele bestaansreden van deze blog is juist dat ik kan schrijven. Er staat niet voor niets evischrijft.be bovenaan in jouw adresbalk. En toch schrijft Evi bijna niet. Het probleem is dat Evi nogal perfectionistisch is. Evi wil namelijk enkel op de publiceerknop klikken als ze denkt dat haar stukje volledig klopt. Qua taal en spelling en qua clou met het juiste evenwicht tussenRead more

As we speak #2

- Evi 3 Comments

In mijn poging om terug meer te gaan bloggen, haal ik een oude rubriek hier van onder het stof. Mijn laatste As we speak dateert al van 2015… ahum. Niet getreurd, bij andere bloggers vind je deze rubriek wél op regelmatige basis (lees maar bij Tales from the crib, bij Nenoo, bij Fiekefatjerietjes of bij Evi’s Journey). Lezen in Nadat ik vorig jaar terug als een speer aan het lezen ben geslagen, viel het in het najaar wat stil en vond ik geen boek waar ik mezelf in kon verliezen. Toch haalde ik in 2018 mijn (bescheiden) Goodreads-doel van 12 boeken.Read more