Vreemd dagje vandaag, mijn laatste dag bij Standaard Boekhandel. Ik was al blij dat ik een blauwe hemel en een zonnetje zag toen ik deze ochtend de deur uitstapte. Dat grijze weer van gisteren was behoorlijk deprimerend! Zeker ook omdat mijn haar vies begon te worden, en ik door die drukkende “non-warmte” behoorlijk begon te zweten in mijn wollen jurkje.

Maar genoeg over gisteren. Toen voelde ik me maar neerslachtig en nerveus voor wat nú voor me ligt.

Vandaag voel ik me verrassend vredig. Mijn afscheidsfeestje van gisteren heeft mij ook echt een gevoel van afscheid en “dank-u-wel-ik-moet-nu-gaan-het-was-heel-fijn” gegeven.

Wat klanten helpen, telefoons opnemen, nog een laatste keer door de boeken snuisteren, en dat alles met wat rustgevende muziek op de achtergrond. Ondanks de minieme winkelbezetting was dit een dag zonder stress en zonder al te veel collega’s die langslopen en in hun vlucht roepen “laatste dag vandaag hè?!”. Ondertussen heb ik van zowat iedereen al 3 keer afscheid genomen. Niets zo vervelend als uitgebreid afscheid nemen van iemand en succeswensen uitwisselen, om die persoon de volgende dag gewoon weer tegen te komen. Want wat gezegd moest worden is gezegd, dus wat valt er nu nog te zeggen?

Niet dat de vrede van vandaag me minder nerveus maakt voor morgen. Mijn éérste dag, bij Standaard Uitgeverij. Ik heb angsten waarvan ik horen zeggen heb dat het normaal is dat ik ze heb (zoals “Gaat mijn nieuwe werk me bevallen?” “Zullen mijn nieuwe collega’s mij wel leuk vinden?”). Normale angsten dus, die echter niet minder worden omdát ze normaal zijn.

Ik ben dus klaar voor een avondje breinloos vertier. Lange leve VT4!