Mijn nieuwe voornemen: eerlijker bloggen. Niet perse persoonlijker, want de grens tussen wat te delen en wat niet blijft een serieuze dobber. Nee, eerlijker bloggen. Bijvoorbeeld over waarom ik hier minder schrijf dan ik zou willen. De hele bestaansreden van deze blog is juist dat ik kan schrijven. Er staat niet voor niets evischrijft.be bovenaan in jouw adresbalk. En toch schrijft Evi bijna niet.

Het probleem is dat Evi nogal perfectionistisch is. Evi wil namelijk enkel op de publiceerknop klikken als ze denkt dat haar stukje volledig klopt. Qua taal en spelling en qua clou met het juiste evenwicht tussen serieux en humor. Liefst met een kwinkslag, een oprechte boodschap en de perfecte afsluitzin. Zodat mensen het lezen en denken “Amaai, die Evi, die kan een pakske schrijven“. Want zo ijdel is Evi dan ook wel weer, dat ze naar complimenten over haar ‘schrijftalent’ zit te vissen. Terwijl wie schrijft toch nooit echt zeker is dat het wel goed is wat hij schrijft. Misschien is het goed voor de ene, fantastisch voor de andere, terwijl een derde de wenkbrauwen fronst.

Alles wat hier staat moet kloppen en de juiste boodschap uitdragen naar de lezer en naar een eventueel potentiële nieuwe werkgever. Een werkgever bij wie Evi naar hartenlust kan schrijven, dat spreekt voor zich, en die niet het gevoel mag krijgen een kat in een zak te kopen. Evi maakt het ook niet te persoonlijk of te diepgaand, want moet de lezer en de eventueel potentiële nieuwe werkgever dat eigenlijk allemaal wel weten? Evi knikt terwijl ze dit naleest, want het is toch waar zeker? Straks staat hier een stukje tussen waar ze helemaal niet tevreden (meer) over is of erger, dat een verkeerde indruk zou kunnen geven.

Weg daarmee zou ik zeggen. Wie Evi over het hoofd ziet, is zijzelf. Ze vergeet de Evi die wil schrijven over haar leven, haar kinderen, haar zorgen, haar kleine gelukjes. Het leven is niet perfect, nee en kan dat ook niet worden.

Evi, nee ik, schrijf vanaf nu. Met haken en ogen als het moet.