Hoe mijn perfectionisme me belet om te schrijven

Mijn nieuwe voornemen: eerlijker bloggen. Niet perse persoonlijker, want de grens tussen wat te delen en wat niet blijft een serieuze dobber. Nee, eerlijker bloggen. Bijvoorbeeld over waarom ik hier minder schrijf dan ik zou willen. De hele bestaansreden van deze blog is juist dat ik kan schrijven. Er staat niet voor niets evischrijft.be bovenaan in jouw adresbalk. En toch schrijft Evi bijna niet.

Het probleem is dat Evi nogal perfectionistisch is. Evi wil namelijk enkel op de publiceerknop klikken als ze denkt dat haar stukje volledig klopt. Qua taal en spelling en qua clou met het juiste evenwicht tussen serieux en humor. Liefst met een kwinkslag, een oprechte boodschap en de perfecte afsluitzin. Zodat mensen het lezen en denken “Amaai, die Evi, die kan een pakske schrijven“. Want zo ijdel is Evi dan ook wel weer, dat ze naar complimenten over haar ‘schrijftalent’ zit te vissen. Terwijl wie schrijft toch nooit echt zeker is dat het wel goed is wat hij schrijft. Misschien is het goed voor de ene, fantastisch voor de andere, terwijl een derde de wenkbrauwen fronst.

Alles wat hier staat moet kloppen en de juiste boodschap uitdragen naar de lezer en naar een eventueel potentiële nieuwe werkgever. Een werkgever bij wie Evi naar hartenlust kan schrijven, dat spreekt voor zich, en die niet het gevoel mag krijgen een kat in een zak te kopen. Evi maakt het ook niet te persoonlijk of te diepgaand, want moet de lezer en de eventueel potentiële nieuwe werkgever dat eigenlijk allemaal wel weten? Evi knikt terwijl ze dit naleest, want het is toch waar zeker? Straks staat hier een stukje tussen waar ze helemaal niet tevreden (meer) over is of erger, dat een verkeerde indruk zou kunnen geven.

Weg daarmee zou ik zeggen. Wie Evi over het hoofd ziet, is zijzelf. Ze vergeet de Evi die wil schrijven over haar leven, haar kinderen, haar zorgen, haar kleine gelukjes. Het leven is niet perfect, nee en kan dat ook niet worden.

Evi, nee ik, schrijf vanaf nu. Met haken en ogen als het moet.

6 thoughts on “Hoe mijn perfectionisme me belet om te schrijven

  1. Awel ik herken me daar echt helemaal in, niet simpel om dat voornemen te houden, maar hey, alle begin is moeilijk zodus… komt helemaal goed, laat die haken en ogen vooral komen 😉

  2. O zo herkenbaar! Ik trek het ook in alles door, dat perfectionisme. En dan zet ik uiteindelijk toch iets online en kan ik me nadien er niet van weerhouden om dat keivaak te gaan checken om te zien of ik toch maar geen fouten gemaakt heb. Zelf probeer ik het ook wat meer los te laten, en soms lukt dat. Maar soms ook niet. Ik wens je alvast veel succes & ben wel blij met je goeie voornemen want ik lees je graag!

    1. Oh ja, ik verander oude blogposts soms ook nog omdat ik vind dat er een zin toch wat knelt… 🙂 Terwijl je dat gewoon los moet kunnen laten hè. Mja, bloggen, dat gaat hier met ups en downs. Dat zal ik ook gewoon moeten aanvaarden denk ik. 🙂

  3. Zo herkenbaar. Ook op zoek naar een job waarbinnen ik dit mág doen, dus vermeld ik de blog op mijn CV.
    En at the same time is dat zo ongelofelijk beangstigend. Maar: ik ben wie ik ben. En de blog is volledig wie ik ben. Dus dat maakt me eerlijk. 🙂

    1. Ik vermeld mijn blog ook mijn cv en dat is inderdaad dubbel! Want soms vallen hier grote gaten, gewoon omdat bloggen even niet lukt, en dan vraag ik me af “Geeft dat wel de juiste indruk?!”. Maar bon, zoals je zegt, je bent wie je bent en ze moeten je zo maar (aan)nemen. 🙂 Succes met je zoektocht!

Laat een reactie achter op Evi Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *