Toen we in de trein logeerden (iets dat in mijn herinnering alweer véél te lang geleden lijkt), hadden we het wilde plan in ons hoofd gestoken om eens naar het wildpark van Han-sur-Lesse te gaan. En terwijl we daar dan toch waren, waarom dan ineens niet ook eens naar de grotten? Awel ja. We waren deze herfst nog niet in de Ardennen geweest en dat is jaarlijks bijna een verplicht gebeuren. De ambtenaar in huis (niet ik) kreeg een mooie korting van de overheid als we de tickets op voorhand kochten en de kindjes waren zelfs gratis. Dat Han-sur-Lesse op een uur rijden lag van de trein was te verwaarlozen. Marie zou haar middagdutje toch gewoon onderweg in de auto kunnen doen. Wij pakten dus wat fruit en koeken bij elkaar en vertrokken.

Alleen deden we er door wegenwerken langer over dan verwacht en waren we vergeten dat Marie nooit slaapt in de auto, tenzij ze echt héél (maar dan ook héél) moe is. Dat was ze blijkbaar niet. Terwijl we onze best deden om te voorkomen dat Emil zou slapen (want die wordt altijd chagrijnig wakker na een autodut), bleef juffrouw Marie al tutterend naar buiten staren. Marie is eigenlijk altijd heel gemakkelijk in de omgang en heeft nooit last van driftbuien wegens vermoeidheid, maar tijdens onze week in de trein broedde er kennelijk iets. We voelden de bui al hangen en nadat we eerst een angstige blik naar elkaar hadden geworpen die zei “Amaai, dat gaat hier niet goed komen vandaag!” besloten we toch om in de safarikar te springen die ons doorheen het wildpark zou rijden. Emil vond het allemaal nogal spannend en wreef op een bepaald moment zelfs in zijn handjes van contentement.

 

Het wildpark was dan ook prachtig. Maar echt. Ik wist helemaal niet dat het daar zo mooi was. Ok, de herfst en de zon hielpen wel een handje, maar het was echt fijn om met die kar doorheen het bos, over de berg en langsheen de open weiden te rijden. Het enige wat nog ontbrak waren een paar Brachiosaurussen en wat muziek van John Williams. Gelukkig waren er genoeg herten, everzwijnen, wolven en beren te bekijken. Er werd ook uitleg gegeven, maar dat hoorden we niet allemaal (en samen met ons de rest van onze wagon) want Marie was moe, wriemelde zich los op onze schoot en zette haar keel open. Sorry medepassagiers, soms vragen wij gewoon wat te veel van onze kindjes. Tegen het midden van de tocht werd Emil het ook wat beu (aan die aandachtspanne moeten we toch echt wat werken) en waren wij blij dat we koekjes hadden meegenomen waardoor die beide monden toch even gevuld waren.

Je zou denken dat we er na die prachtige, maar licht enerverende trip genoeg van hadden, maar we waren daar nu toch en het was nog zo vroeg. Nee, we gingen ook nog naar de grotten. We hadden de draagzak bij, dus Marie kon daarin een dutje doen. Wij sprongen dus andermaal, op een treintje deze keer, dat je tot bij de ingang van de grotten brengt. Niet lang nadat we de grotten binnengingen, gaf Marie eindelijk toe aan de vermoeidheid en deed een dutje dicht bij papa. Rust! En wederom veel ooh’s en aah’s, want ook de befaamde grotten van Han bleken de moeite te zijn. Emil hield mooi mijn hand vast gedurende de hele wandeling, al moest ik hem er nogal vaak aan herinneren om ook eens naar boven te kijken, want meneer was de hele tijd zijn voeten aan het bewonderen. Omdat het Halloween was, zagen we hier en daar ook een zombie en moest ik Emil geruststellen dat die mevrouw die zo hard aan het gillen was ons heus niet zou opeten (alleen ’s avonds wel een theetje zou moeten drinken tegen haar zere keel …). Tegen het einde werd Marie wakker en liet (alweer) van zich horen, en in een grot weergalmt dat allemaal zo goed. Opnieuw, sorry mensen!

 

 

 

We kwamen pas laat terug aan bij de trein, in het donker, met twee vermoeide kinderen en een paar pizza’s die we onderweg nog in de buurt van de trein hadden gevonden en beseften dat ons dagprogramma toch net wat te hoog gegrepen was geweest.
Was het plezant? Toch wel.
Was het de moeite? Absoluut.
Gaan we nog eens terug? Zeker en vast, en dan gaan we te voet door het wildpark zodat we nog wat meer en langer van al dat natuurschoon kunnen genieten.

Soms moet je ook gewoon kiezen voor de ambitieuze weg, zelfs al is die wat hobbelig, want dat vergeet je later toch. Dan kijk je naar je foto’s en denk je “Goh, dat was plezant toen hè”. Het is daarvoor dat we het doen.