We zijn met vrienden aan zee. De wind waait krachtig en neemt af en toe een stuk strandspeelgoed met zich mee. Toen ik de kinderen gisteren warm maakte voor het idee het grootste zandkasteel ter wereld te bouwen, werd er gejuicht en gesprongen. Terwijl we bouwen aan ons zandkasteel klemt Marie zich echter huiverend vast aan mijn been. Ze houdt niet van wind en ook niet van golven, herinnert ze zich nu. Dus zoek ik met haar ter afleiding schelpjes om ons kasteel mee te versieren, terwijl de anderen naarstig verder scheppen aan de kasteelgracht. Met vereende krachten verijst ons kasteel, terwijl de zee dichterbij komt.

Er ontstaat geveinsde consternatie terwijl de eerste golven ons kasteel bereiken. In allerijl trekken we het dekentje met onze spullen wat meer naar achter. De zee komt eraan en we gillen en roepen voor extra dramatisch effect. Emil raakt verwikkeld in een ongelijk gevecht als hij het opkomende water probeert terug te scheppen.

Veel sneller dan het duurde om het kasteel te bouwen, heeft de zee het alweer meegenomen. Wij volwassenen, terug kinds geworden na het avontuur, lachen samen om de vluchtigheid van het bestaan. ‘Oh, het is weg! Dat was leuk!’, roepen we. Maar Emil is niet blij. ‘Dit is de stomste dag van mijn leven’, zegt hij. Hij vindt het niet eerlijk dat de zee ons kasteel heeft verwoest en begrijpt niet dat wij niet even verontwaardigd zijn. ‘Dat is net het ding, met zandkastelen’, leg ik uit, ‘die bouw je, om daarna te kijken hoe ze kapot gaan’.

Het is pas later op de dag dat ik nadenk over wat hij zei en ik de triestheid ervan zie. Hoe vergankelijk alles is en hoe hartverscheurend om tot die ontdekking te moeten komen als je nog maar zes jaar bent. Wat mijn zesjarige voorlopig nog ontgaat, is de schoonheid ervan. De golven die alles wegvagen, om daarna opnieuw te kunnen beginnen. Daar valt ook iets voor te zeggen.

En ik bedenk me, dat afhankelijk van waar je in je leven staat en hoe je je voelt, je triest of blij zal worden van dat weggevaagde zandkasteel. Nu ik na 10 jaar van job verander, voel ik het allebei. Ik blijf binnen hetzelfde bedrijf en ga niet ver, maar toch sluit ik het ene af en start ik met het andere. Terwijl ik triest en met een zekere weemoed mijn oude zandkasteel zie verdwijnen, begin ik blij en vol goesting aan het nieuwe.