Je bent al wel eens slechtgezind, een beetje moe misschien. Dan roep je op je kinderen. Dat ze moeten opruimen, want dat het huis ALTIJD vuil is. Dat ze moeten ophouden met zeuren, want je hebt er GENOEG van.

Dat ze niet zo voor de tv moeten hangen, dat ze wat meer moeten eten, dat ze hun schoenen in de kast moeten zetten, dat ze elkaar met rust moeten laten en EINDELIJK EENS MOETEN OPHOUDEN MET RUZIEMAKEN.

Je roept, voelt je meteen daarna misschien wat schuldig of hoopt dat de buren je niet gehoord hebben. Maar je zucht vooral van opluchting als ze ’s avonds in hun bedje liggen.

En dan hoor je dat iemand die je dierbaar is haar kindje veel te vroeg moet afgeven. Dat zij heeft meegemaakt waar elke ouder bang voor is. Je kan je haar hel niet voorstellen. Want het is te vreselijk. En gewoon zo oneerlijk.

Dan heb je spijt van al die keren dat je riep op je kinderen en kan je je alleen maar de grootste gelukzak ter wereld voelen. Hebben ze yoghurt gemorst op de zetel? Maakt niet uit. Krijgen ze een driftbui van vermoeidheid? Je geeft hen een knuffel en wacht tot het voorbij is. Je kan hen vasthouden, hen troosten, met hen lachen en hen zien opgroeien. Het vanzelfsprekende is plots een wonder.

Je zou willen dat je dat wonder kon doorgeven, kon maken wat kapot is en voelt je schuldig omdat je dat niet kan.

Morgen roep je terug op je kinderen omdat je slechtgezind bent, een beetje moe misschien. Dat is niet zo erg, want je bent ook maar een mens. Maar wel een mens, zich bewust van het wonder.