We staan voor onze gesloten voordeur. Ik, Emil en Marie. In het donker en in de regen, beladen met boekentassen, een sportzak en knutselwerkjes uit school. We raken niet binnen, want ik ben mijn sleutels vergeten. Niet voor het eerst, moet ik bekennen. Als ik ’s morgens niet als laatste de deur achter me toetrek, durft het wel eens te gebeuren dat ik vergeet mijn sleutels mee te grabbelen uit het veel te volle mandje in de hal.

F. zal thuis zijn binnen een dik kwartier als hij de trein heeft die om 18:00 aankomt, bereken ik snel. Intern maak ik mezelf een paar verwijten en besluit dan met lading en gevolg in de auto te wachten. Marie is moe, dus ga ik op de passagiersstoel zitten met haar op mijn schoot. Dan kan ik terwijl ook mijn koude handen warmen aan haar warme lichaampje. De verwarming in mijn auto is kapot. Al een tijdje, maar ik heb het nog niet over mijn hart gekregen om het te laten herstellen wegens de hoge kost.

Emil wil op de bestuurdersstoel zitten en Netflix kijken op mijn gsm. Ik slik mijn initiële weigering in en sta het toe. Waarom niet, we zitten immers binnen bereik van onze eigen wifi. Emil kiest iets en zet mijn gsm tussen ons in achter de versnellingspook. We kijken naar Kuifje. Emil kent de aflevering en vertelt me wat er gaat gebeuren.

‘Maar ik heb nog nooit gekozen’, jammert Marie na een tijdje. Ze vindt Kuifje niet zo interessant. Emils korte aandachtspanne heeft al zijn limiet bereikt, dus Marie mag nu ook iets kiezen. Ze laat haar hoofdje tegen mijn schouder vallen en ik plant mijn neus in haar warme haartjes. Ze ruiken naar school en naar haartjes die nog eens een wasbeurt kunnen gebruiken. De regen tikt tegen de ramen en op het dak.

Vervelend dat ik mijn sleutels ben vergeten. Maar ik geniet, van het geluid van de regendruppels, het kleine meisje op mijn schoot en de grote jongen die op mijn gsm Netflix kijkt.

F. loopt voorbij de auto, we kunnen naar binnen. En bijna vind ik dat een beetje jammer.