Het is Paasvakantie en onze zoon is enkele dagen aan zee bij oma en opa. Hoera voor hem, maar ook hoera voor ons! Het geeft ons even de kans om ten volle van Marie te genieten, maar vooral om op adem te komen, want het gezinsleven met vier is heftig. Een baby van tien maanden die s’ nachts tot vier keer wakker wordt helpt al niet. Een kleuter van drie die elke dag moe is (maar niet meer wil slapen overdag), alleen maar tv wil kijken als hij thuis is en chagrijnig wordt als we niet aan zijn wensen voldoen, helpt nog veel minder. Onze emmer zit tegenwoordig snel vol en dan wordt er al eens geroepen in ons huis (dat is een teken van onmacht zeker?). Onze buren haten ons, dat weet ik zeker…
Als we dan eens gewoon met ons drietjes zijn, is dat heerlijk. Het is kalmer, we zijn minder gestresseerd en kunnen al eens iets opruimen of poetsen. Ik heb het gevoel dat ik mijn maliënkolder kan aantrekken en op kruistocht moet om ons vuile huis te heroveren.
Het leven met maar één baby lijkt op zo’n momenten het makkelijkst dat er is (hoewel ik me dat niet per se zo herinner van in de tijd toen we effectief nog met drie waren). Vrijheid! Rust! Naar boven gaan zonder achtervolgd te worden! Zelfs met een baby die pas kruipt en op ontdekking gaat doorheen het huis. Man man, wat geniet ik van deze dagen!
Het is opkijken tegen en uitkijken naar het moment dat hij terug thuis komt. Dan moeten we weer de strijd aangaan met onze wispelturige kleine man. Maar dan kan ik wel terug mijn neus begraven in die heerlijk blonde haartjes van hem.
Herkenbaar…. Al vind ik het gemakkelijker als enkel de kleuter thuis is…
Tja Eefje..jullie hebben nu éénmaal inderdaad een temperamentvolle kleuter in huis ��
Het is zo'n schatje. ❤
Geniet van jullie 'rust' ..��
Ik vind het ook gemakkelijk als alleen de grote thuis is. Die heeft ook zijn kuren, is ook woest als we nee zeggen en blijft gewoon zijn vraag herhalen tot je ontploft en snauwt 'ja wadist', maar daar valt al gemakkelijker iets mee aan te vangen. Als alleen hij er is, dan krijg ik nog wel iets gedaan. Beperkt, maar toch. En als ik niks doe, kan ik mss zelfs eventjes in mijn zetel liggen terwijl hij op zijn eentje onze living omtovert tot een dierenparadijs. Maar bij Annabelle … moet ik constant op mijn hoede zijn, of ze gooit weer alles van tafel, steekt alles in haar mond, molesteert alles wat ze tegenkomt, trekt zich recht aan dingen die haar gewicht helemaal niet kunnen dragen, schiet als een pijl uit een boog naar de open deur om zich op de trap te storten … Geen seconde rust met dat kind!
Maar ik begrijp je gevoel wel helemaal, ik vind het toch altijd heerlijk als er eens iéts meer ruimte is.
(Oh, en die strijd tegen een vuil huis … Ik heb morgen verlof (zonder kind :O) en jawel, ik ga eens een dweil bovenhalen. Een unicum, maar het is hier echt een stort. I feel you!)