Er zijn veel dingen die ik je zou kunnen zeggen.

Ik zou je kunnen zeggen dat het plantje dat ik van je kreeg toen ik zwanger was van Emil nog steeds leeft. Je had het bij de Brico gekregen terwijl je daar was om gyproc te kopen voor in mijn living. Je had toen pijn in je rug, maar stond daar in mijn living toch te werken. Dat plantje gaf je aan mij voor mijn moederkesdag. Het was een klein gebaar op dat moment, wellicht vergat je het meteen. Maar dat plantje heb ik altijd angstvallig in leven gehouden. Bij momenten was het nipt, dat moet ik toegeven. Maar het staat er nog.

Ik zou je kunnen zeggen dat Emil je soms zo hard mist terwijl hij je nooit echt heeft gekend. Hij was net geen één toen je stierf. Maar dat belet niet dat hij je foto vaak centraal op zijn rommelige nachtkastje zet, ernaar kijkt en zijn tranen laat rollen. Het ontroert me. ‘Vake is nog in ons hart’, zeg ik dan, ‘daar kunnen we hem altijd vinden’. Dat hij in zijn hart niet met jou kan voetballen blijft helaas een tegenvaller.

Ik zou je willen laten zien hoe hard Antwerpen is veranderd de laatste jaren. Jij bent het, die mijn liefde voor die stad heeft aangewakkerd. Die vrijdagavonden na school, waarop een impuls van jou ons richting de stad dreef om daar pita te eten in steeds hetzelfde restaurant, zijn in mij verankerd. Het zijn pure gevoelens van geluk en contentement.

Ik zou met je willen wandelen over de nieuwe kaaien om je te laten zien hoe mooi het daar wel niet is. Je zou het geweldig vinden. Neem vooral je fototoestel mee. En daarna gaan we een pita eten, wat denk je?

Dit alles zou ik je kunnen zeggen, al vergeet ik duizend dingen.

Maar wat ik vooral wil zeggen, is hoe dankbaar ik je ben. Dat je mijn vake bent en dat ik zoveel op je lijk. Dankbaar voor alle goede momenten en ook voor de slechte, want om die slechte kunnen we nu soms goed lachen. Ik mis je, maar waar voorheen vooral een traan zat, zit nu een glimlach. Vandaag zou je 65 zijn geworden. Ik wil daar niet droevig om zijn. Ik wil je leven vieren. Het glas heffen en zeggen “doe voor ons vake maar een Duvel”.

Dus lang zal je leven! Lang zal je leven, in mijn hart.