Het is uit tussen mij en mijn stiknaald. We hebben definitief met elkaar gebroken. Nu ja, zíj heeft zich vooral met het breken bezig gehouden. Toen ik gisteren de laatste hand legde aan een cadeautje voor een jarige vriendin, besloot mijn stiknaald dat het genoeg geweest was. Ik had haar net één keer teveel door een 4-dubbele laag stof laten gaan, en uit protest (of misschien gewoon wel uit vermoeidheid of frustratie) liet ze haar onderstukje (excuseer me mijn taalgebruik) ín mijn stof steken.
Ik had al wel gehoord van dat fenomeen “naaldbreuk”, maar was er zelf nog geen getuige van geweest. Ik stelde me er gefrustreerde, verbale woede-uitingen bij voor, helse geluiden en rondvliegende stukken metaal!! Maar eigenlijk was mijn naaldbreuk vrij vredig. Voordat ik er erg in had, had ik plots twee stukjes naald, in plaats van één. En daar zat het onderste stukje van de naald, in mijn stof, terwijl het bovenste stuk nu een beetje verloren in de machine stak. Vrij triest eigenlijk, en ikzelf was eerder verrast en gefascineerd, dan boos en hysterisch.
Ziehier mijn eerste gebroken naald:
Amai, dat borduren ziet er geweldig uit, ik ben er precies ook helemaal voor te vinden… en dat stofje… mmmmmmmmmmmmmm
Je krijgt er honger van he! 🙂 Borduren is zo makkelijk, je hebt al snel een mooi resultaat en je kan een naaisel al meteen iets persoonlijkers maken. Ik weet alleen niet hoe het er gaan uitkomen als het eens in de wasmachine is geweest! 🙂