Veel van mijn herinneringen hangen vast aan geuren. Mijn langetermijngeheugen is lek, maar mijn visueel en mijn olfactorisch geheugen, daar steunt mijn gehele leven op. Ik heb nog al mijn oude parfumflesjes en word bij het ruiken ervan meteen terug gekatapulteerd naar de betreffende periode dat ik dat parfum droeg. BAM. Opeens ben ik terug 14 en smoorverliefd op die jongen die ik niet eens kende, maar alleen vanop een afstandje bewonderde. Als ik een kaarsje uitblaas, een gegeven dat zich nochtans sindsdien vaker heeft voltrokken in mijn volwassen leven, maar BAM, het is terug kerstavond in de nineties.

Mijn reukzin was altijd al sterk ontwikkeld, want hoe dikwijls kreeg ik niet te horen van mijn mama dat ik niet eerst standaard aan mijn eten mocht ruiken vooraleer ik het in mijn mond stak. Of terwijl ik een heerlijke geur sta op te snuiven, staat mijn gezelschap er wat ongelovig bij want zij ruiken niets. Laat ons eerlijk zijn, ik hou van mijn reukzin. Het is een zintuig dat ik koester. Iets minder als er een kakapamper door het huis loopt en zwijg maar van die overgevoelige reukzin tijdens mijn zwangerschappen. Want. Dat. Was. Niet. Leuk.

Als ik peterselie fijn hak, dan denk ik aan mijn papa. Dan is het zelfs of hij naast mij staat, zelfs al verloor ik hem vier jaar geleden. Vandaag op de dag, vier jaar geleden. Maar dan staat hij daar, peterselie te hakken voor in de witte saus die hij daarna over de asperges zal gieten. Mijn papa is altijd bij mij sinds hij stierf, maar als ik peterselie hak toch net iets meer. Het zijn mooie herinneringen, daar met mijn neus boven die fijngehakte peterselie. Want in de keuken waren we de beste vrienden. Erbuiten soms net iets minder, omdat we te veel op elkaar leken. Besef ik nu. Te laat misschien. Of net op tijd, het is maar hoe je het bekijkt. Ondertussen hak ik peterselie en denk aan hem. En hoor hem roepen “Roer nog eens in de witte saus!”.