Het was een lastige week geweest. Onze kat Mimi verdween spoorloos op een zondag. Ze was naar buiten gegaan en de ochtend erop zat ze niet zoals gewoonlijk aan het badkamerraam. Ze is al meer dan een week weg.

Het was een droevig weekend geweest. De afscheidsdienst van een kleine held had er serieus bij mij op ingehakt. Ik had gehuild, maar voelde me geen rechtmatige eigenaar van de tranen, want het was niet míjn verdriet. Zelfs al leefde ik intens mee met zijn mama en papa.

Het was een moeilijke nacht geweest. Ik was serieus verkouden. Snot en een loom gevoel hadden zich ergens in mijn voorhoofd genesteld en hadden me een paar keer gewekt uit een onrustige slaap.

Het was een verhitte ochtend geweest. Marie kreeg een driftbui van jewelste omdat ze geen lange broek wou aandoen. Kronkelend over de vloer en worstelend met de broek in kwestie, probeerde ik haar al knuffelend te kalmeren.

* * *

Dat lukte, maar ik gesp een snikkend meisje beladen met knuffeldieren in de autostoel.

Brooddozen gevuld? Boekentassen in orde? Jassen mee? Geen vuile monden?

Emil roept uit “Ik kan me niet vastmaken!” en daar zijn de tranen. Ik kan ze niet tegenhouden.

“Ik mis Mimi ook”, fluistert Emil en hij geeft me een knuffel terwijl ik over hem heen buig om de autoriem vast te klikken. Lieve jongen, die zoon van mij. Ik moet er alleen nog harder om huilen.

In de auto op weg naar school stromen de tranen. Om de kleine held, om zijn mama en papa, om onze kat Mimi, om de druk van de ochtend en de vermoeidheid van de nacht. De kinderen zijn stil.

Aangekomen op school droog ik mijn ogen, snuit mijn neus. Op naar de orde van de dag. Jasje aan de kapstok, fruit in de mand, rugzakje in het rek. En even voel ik me wat lichter.

Ik spreek met mezelf af dat ik me straks nog een rondje huilen gun. Misschien in de auto, op weg naar huis.