Me beter voelen na meer dan twee weken ziek te zijn geweest voelt als ontwaken.

Ontwaken in een vreemde, nieuwe wereld, waarvan ik eerst dacht dat het de hel was. Tijdens het ziek zijn kon ik niets, deed ik niets, en voelde ik me daar schuldig en rot om.

Maar gaandeweg ontdek ik meer gouden randjes en lijkt die nieuwe wereld zo slecht nog niet, al blijft hij onwezenlijk raar. Er zit terug schoonheid in kleine dingen.

Soms is het moeilijk, wil ik gewoon even alleen zijn, roep ik luid en moet ik dag per dag nemen om niet compleet gek te worden. Maar soms is het ook mooi, geniet ik des te meer van een fietstochtje onder de lentezon en een aperitiefje met mijn kindjes en voel ik me dankbaar dat ik zo veel bij hen kan zijn.

En dan opeens staan er bloemen voor de deur, van mijn vriendinnen. Omdat ik jarig was en de lente in mijn hoofd moet krijgen. Een extra gouden randje om blij van te worden.

Zo slecht is deze nieuwe wereld nog niet. Zolang we veilig en bij elkaar zijn, in het echt en in onze gedachten.