Afgelopen zondag werd Emil vier jaar. Dat moest gevierd worden, vonden wij. Naast het jaarlijkse familiefeestje en ons grote cadeau (een loopfiets) wilden we hem ook nog trakteren op een dagje Efteling. Het is te zeggen, ik wilde eigenlijk al lang eens naar de Efteling en toen ik zag dat kinderen tot en met drie jaar gratis toegang hebben, was het gewoonweg het moment.
We lieten Marie logeren bij moeke, want met haar 18 maanden zou ze de Efteling best leuk vinden, maar dan zaten we weer vast aan een buggy en dutjes die dan werden overgeslagen. Nee, daar hadden we geen zin in. Bovendien had Emil ook wel eens recht op een dagje exclusieve aandacht van mama en papa, voor zover hij die anders al niet opeist (ahum). Als Marie bijna vier is, mag zij ook eens met ons mee. Eerlijk is eerlijk.
Om wachttijden aan de attracties te vermijden, lieten we Emil een dagje school skippen en gingen op een vrijdag. Wat eigenlijk ideaal is, want we moesten nergens aanschuiven. Zelfs niet aan de nieuwe Symbolica-attractie, waar de wachttijd in het weekend wel eens kan oplopen tot meer dan een uur (wist de Efteling-app mij te vertellen toen ik al wat prospectie deed op voorhand). Hoe mooi is Symbolica trouwens ook niet? Ik kwam echt ogen tekort om alles te bekijken terwijl de karretjes tussen elkaar door zoefden. Hadden we niet gewacht tot bijna sluitingstijd om erin te gaan, was ik zeker nog een paar keer geweest. Je kan je rit namelijk drie keer op een andere manier doen, omdat je moet kiezen voor de muziek-, de helden- of de schattentour. Wij deden de schattentour en daarom wou Emil perse een blauwe diamant uit het economisch goed opgestelde winkeltje (bij het uitstappen). Die diamant moet nu ook mee in bed.
Ik had Emil op voorhand wat warm gemaakt door, telkens als de Eftelingsprookjes passeerden op Ketnet, enthousiast te roepen “Kijk, daar gaan we binnenkort naartoe”, waardoor hij het altijd maar had over die pratende boom. Eerste stop dus: de pratende boom. Toen we toekwamen begon het smeltende sneeuw te regenen, dus toen we uiteindelijk bij de boom kwam, waren we een beetje doorweekt en had Emil, de koukleum, al een paar keer huilend geroepen “Ik wil naar huis!”. De pratende boom, die zijn tijd nam om een verhaal te vertellen en dus duidelijk geen last had van de koude, werd dus in sneltempo bekeken (net als de rest van het sprookjesbos trouwens).
Ergens naar binnen dus, waar Emil zijn handen rond zijn curryworst vouwde om zijn vingers op te warmen (true story). Dat moet geholpen worden, want daarna werd hij weer zijn vrolijke zelf en konden we de rest van het park ontdekken. De ijsbaan van de Winterefteling bijvoorbeeld, waar Emil een paar keer in een band naar beneden kon glijden, of het supermooie Land van Laaf. De show van Ravelijn stond ook absoluut op ons programma wegens ‘ridders’ en ‘vuurspuwende draak’ en was een schot in de roos bij Emil. Wat me opviel in de Efteling is hoeveel aandacht ze besteden aan de muziek bij de attracties, want die is echt prachtig. Wel opgelet voor oorwurmen!
Ik had gedacht dat een dag wel ruim voldoende was om het ganse park te ontdekken. Maar dat was toch een foute inschatting. We moesten nergens aanschuiven (ik glipte zelfs eens alleen in de achtbaan Vogelrok waar ik meteen kon instappen), en toch hebben we niet alle attracties kunnen doen die we wilden. Niet zo erg uiteindelijk, dat geeft ons alleen maar des te meer redenen om nog eens terug te gaan. Als Marie bijna vier wordt bijvoorbeeld. Of misschien toch al wat eerder …
