Bloggers die gedurende een maand niets posten, komen daarna meestal met de booschap dat het misschien wel rustig is op hun blog, maar dat hun echte leven druk, druk, druk is. Tot vóór één week geleden was mijn leven eigenlijk niet druk. Ik had geen stressvolle dagen op het werk, had niet veel sociale verplichtingen of sprak zelfs niet echt met veel mensen af. Meer nog, ik genoot in november van een weekje vakantie met beste vriendin L., in New York. Ja, New York!
‘Waarom blog jij daar dan niet over?’, vraagt u zich nu misschien af. Tja, geen idee. Omdat ik er ten eerste niet van overtuigd ben dat er ook maar iemand op mijn geschrijf zit te wachten en ten tweede omdat ik er geen zin in had en er daardoor niet de juiste woorden voor vond. Mijn naaimachine stond in november ook maar te verstoffen en het huis(houden) verging hetzelfde lot.

Sinds een week wordt het wél druk, heb ik wél stressvolle dagen op het werk en spreek ik met heel wat mensen af op mijn vrije momenten. Van die vrije momenten geniet ik ten volle, maar het zijn die stressvolle dagen op het werk die in mij de drang opwekken om eens heel luid te gillen of heel hard te huilen. Of die twee gecombineerd. Ik zou hier op mijn blog de juiste woorden willen vinden om die drang met gevatte omschrijvingen de nek om te wringen en alles van me af te schrijven. Maar er komen geen woorden, er komt ook geen gegil en er komt geen gehuil. Er komt niets, alleen een onsamenhangend en cryptisch blogbericht.

Daar zal u het voorlopig mee moeten doen…