September was geen leuke maand. Het resulteerde in die huilbui in de auto op weg naar school, die ik later nog eens overdeed op diverse locaties. Verschillende mensen spraken me daar trouwens op aan.

“Gaat het met je?”
“Veel sterkte.”
“Oei toch!”

Het verwarmde mijn hart. Tegelijk vond ik het bijna overdreven. Iedereen huilt toch? Iedereen heeft het toch eens moeilijk? Zo erg is het allemaal niet, huilen lucht zelfs op. De bezorgdheid is lief, maar ook niet echt nodig. Gisteren luisterde ik naar de podcast van Radio Mama, die over ‘onvoorwaardelijke communicatie’ met Maja Vande Velde en ontdekte ik vanwaar het komt. Omdat we nooit geleerd hebben dat emoties, ook en misschien zelfs vooral de negatieve, er mogen zijn. Dat het ook ok is als het even niet ok is. #teamdirkdewachter.

In de postcast ging het over huilende kinderen die worden getroost om het huilen te doen ophouden. En dat we het terug goed voor ze willen maken. Nobel uiteraard. Vreugde is zoveel leuker dan verdriet.

Alleen is verdriet, hoe klein of hoe groot, ook nodig. Net zoals die vreugde. Je heb regen én zon nodig om een regenboog te maken. Tranen reinigen onze emoties, zoals een ander lichaamsvocht ons lichaam reinigt. Tranen zijn eigenlijk de pipi van de ziel. Af en toe moet het er gewoon eens uit.

En daarna gaat het weer beter. Je kat die een maand weg was, staat ineens letterlijk voor je deur. Je ziet weer moois in kleine dingen. Plots daagt het je, dat er even geen verdriet meer is. Je vraagt je af waarover je nu moet gaan schrijven, want negatieve emoties doen de inspiratie 100 keer beter stromen. Dus schrijf je over huilen, over tranen en pipi van de ziel en neem je jezelf voor dat je volgende keer eens over iets écht vrolijks schrijft.