… mij?

Als blogger weet je dat je niet zo goed bezig bent als mensen je beginnen vragen “En, hoe staat het met je blog? Ga je binnenkort weer schrijven?”. Alsof ze ook meteen vragen “En Evi, hoe gaat het nu met je? We horen niet meer zo veel van je. Alles ok?”. Laten we zeggen dat mijn blog een periode van rouw moest meemaken, zoals ook ik mijn periode van rouw nog steeds aan het doorworstelen ben.
Met mooie dagen, intens gelukkige momenten met Emil en vrolijke intermezzo’s met vrienden en collega’s tot overpeinzingen over herinneringen, tranende ogen in de tram en lange huilbuien in het halfduister van onze slaapkamer.

Maar ik kan jullie geruststellen, het gaat goed met me. Er staat zelfs een paasboom op mijn kast! Want nu meer dan ooit, besef ik dat het de kleine dingen in het leven zijn die me plezier geven en waar ik van moet genieten.

 

… Emil?

Emil is ondertussen al 15 maanden en is van een rustige baby plots in een vrolijke peuter veranderd die door het huis springt, de dvd’s uit de kast laadt, met auto’s speelt, kiekeboe doet (en daar zelf ongelooflijk hard om moet lachen). Stappen doet meneer al sinds zijn eerste verjaardag en hij wandelt het liefst ook al helemaal van de crèche naar huis, want dan kan hij in de voortuintjes van de huizen lopen en eens bij andere mensen op de deur gaan kloppen. In de handjes klappen en stampen met de voetjes is ook al zo’n klassieker geworden en als hij iets wil, gaat dat vingertje omhoog en zegt hij “kè?”. Peuters weten heel goed wat ze willen (en vooral niet willen), dus dat vingertje gaat hier vaak omhoog. Ik vraag me af wanneer de drang om dat kleine schattige meneertje op te eten van liefde weer wat minder wordt, want ik vind het zo verwonderlijk om hem elke dag te zien bijleren. Amaai, genoeg stroperige moederliefde, ik zal u nog eens wat foto’s laten zien!

 

 

… de borstvoeding?

De langvoeder is niet meer… Toen ik borstvoeding gaf had ik nooit een langetermijndoel voor ogen. Eerst wilde ik gewoon borstvoeding geven tot ik terug ging werken, maar toen het zover was wou ik nog niet stoppen, dus ging ik gewoon door. Tot zes maanden misschien, want dat werd overal zo aangeraden. Maar toen Emil dan zes maanden was en vaste voeding er langzaamaan bijkwam, was ik de borstvoeding zo gewoon en kostte dat ook geen enkele moeite meer dat ik er gewoon mee doorging tot … “we zien wel”. Met een dipje rond maand 9 dat ik weer overwon, ben ik uiteindelijk heel geleidelijk gestopt tegen Emil’s eerste verjaardag. De maand voor zijn verjaardag ging het dan opeens veel slechter met mijn papa en wou ik zoveel tijd als kon met hem doorbrengen waardoor de borstvoeding steeds vaker vervangen werd door flesjes en het allemaal wat uitdoofde, eigenlijk zoals ik altijd had gewild dat het zou gaan. Emil had er vrede mee, ik had er vrede mee, het was mooi geweest. Schone herinneringen, dat wel!

to be continued… (beloofd!)