Het is stil hier op mijn blog. Het weerspiegelt goed de stilte die plots mijn leven is binnengedrongen. Het is nu al meer dan anderhalve maand geleden dat mijn vader is overleden. Mijn. Vader. Is. Er. Niet. Meer. Wat vreemd om die woorden te moeten schrijven. Het kwam niet onverwacht en op een bepaalde manier konden we wel ‘afscheid’ nemen, maar toch ook weer niet echt.

Terwijl iedereen zich opmaakte voor de feestdagen, cadeautjes begon te kopen en kerstmenu’s aan het plannen was, moest ik Emils eerste verjaardag vieren zonder zijn grootvader. Mijn papa’s 60ste verjaardag in december had een groot feest kunnen zijn, maar die dag was er enkel leegte. Ik vraag me af of de kerstdagen ooit weer de glans zullen krijgen die ze ooit hadden.

Meestal gaat het goed met mij. Mijn papa is altijd in mijn gedachten, maar op een vredige manier. Het is bizar hoe je toch kan blijven doorgaan terwijl je zo’n verlies hebt geleden. Je moet wel, maar je kan dat ook. Dat had ik nooit gedacht.

Verdriet komt in golven en gemis kan mij opeens overvallen. Altijd als ik alleen ben. Een paar weken terug stond ik in de Brico, waar mijn papa zo vaak kwam, en stond ik opeens te huilen tussen de schroeven. Ik had geen idee wat ik precies nodig had en besefte dat ik niet, net als vroeger, even kon bellen. Mijn papa zou me een ellenlange uitleg over schroeven hebben gedaan waar ik niets van zou hebben begrepen, waardoor ik dan uiteindelijk nog niet zou weten wat ik nodig had. Maar nu was er niets. Geen stem, geen uitleg, geen papa.

Dat overkomt me wel op meerdere momenten. Dat ik de impuls heb “oh, dat moet ik even aan ons vake vragen!” tot ik meteen besef dat dat niet meer kan. Een lijstje opsommen van die momenten zou hiervan een te lange blogpost maken. Het besef dat hij er niet meer is kan me plots ook overvallen als was het de eerste keer dat ik het hoor. Beelden van vroeger en van net voor zijn dood spoken altijd door mijn hoofd en door elkaar, alsook de laatste woorden die ik hem verstaanbaar hoorde zeggen toen ik zijn kamer binnenkwam (“Dat is mijn dochterke”).

Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt of de randjes tenminste minder scherp maakt en daar geloof ik ook in. Er zal altijd een lege plaats blijven aan de tafel, maar ik hoop dat de pijn tenminste wat draaglijker zal worden. Het is dus wachten, wachten op de tijd.