Vandaag ben je tien weken oud en pas sinds een week of drie begin ik steeds beter te begrijpen waarom iedereen me op voorhand zei “het is zwaar, maar het is het allemaal waard hoor…”. Want laten we daar niet onnozel over doen, die eerste weken met je vond ik echt zwaar en moeilijk en ik wist toen nog niet zeker of het het inderdaad allemaal wel waard was… Niet alleen omdat ik jou moest leren kennen en eraan moest wennen dat jij mijn hele dag (en nacht) bepaalde, maar opeens moest ik mezelf weer opnieuw gaan zoeken.

Ik vond het zo heerlijk om zwanger te zijn van jou dat ik een tijdje heb moeten ‘ontzwangeren’ en het duurde even voordat ik echt afscheid van mijn zwangere buik kon nemen, zelfs al had ik jou om vast te houden. Je komst heeft de aarde onder mijn voeten weggemaaid waardoor ik plat op mijn gezicht ging en opnieuw overeind moest klimmen. Klinkt dramatisch allemaal, maar zo voelde het bij momenten wel… En dan was jij eigenlijk van in het begin een heel makkelijke baby, die veel sliep en weinig huilde. De borstvoeding kwam meteen goed op gang, jij was een natuurtalent in juist aanhappen en dronk zo vaak (terwijl ik van de pijn bijna door ’t plafond vloog) dat je je achterstand in gewicht bij de geboorte al direct inhaalde.

Ja, er zijn nu nog momenten waarop je papa en ik je beurtelings aan elkaar doorgeven tijdens een avondlijke huilbui, maar wij raken daar nu niet meer zo gefrustreerd door en weten dat jij gewoon eens goed moet wenen af en toe (mama doet dat soms ook hoor, en dat lucht op hè?) En dan gisteren, de eerste lachjes terwijl je naar je berenmobiel keek en die pretlichtjes in je ogen als je op je verzorgingstafel wild ligt te maaien met armen en benen (tot er armpjes in mouwen moeten worden gestoken, want dan gaat de sirene af…)

Je papa en ik hebben al allerlei namen voor je verzonnen: piglet (omdat je zo knort als je naar de borst zoekt), prutsie of meneertje Tuttermans (maar dan liefst enkel aan de borst want een tutje vind je écht niet leuk, getuige de boze blik die je ons geeft als we dat tutje er proberen in te duwen). Sinds een week begin je ook meer aandacht te hebben voor je omgeving en zijn het niet enkel gezichten waar je fronsend en nadenkend naar zit te staren. Een denker ben je, zegt iedereen, een filosoof.

Zelf mama worden heeft tot gevolg dat ik zelf nooit meer de woorden “geniet ervan!” op een geboortekaartje voor een kersverse mama zal schrijven. Ik beloof plechtig dat ik voor-het-eerst-zwangere vrouwen niet zal afschrikken met mijn bevindingen maar hen ook geen rad voor de ogen zal draaien. Dus word ik ook één van die mensen die zal zeggen “het is zwaar, maar het is het allemaal waard…”, de zin die ik tijdens mijn zwangerschap zo verafschuwde, want komaan, een baby krijgen is toch het schoonste dat er is dus hoe kan dat nu zo zwaar zijn?! Als ik naar jou kijk en besef dat jij ons leven vanaf nu komt opleuken met belevenissen en nieuwe ervaringen kan ik alleen maar beamen dat jij het schoonste bent dat er is, zelfs al weet ik dat er hier nog heel wat gehuild en gezucht gaat worden de komende weken/maanden/jaren.

Dus ja, hier komen hoe langer hoe meer roze wolken aandrijven (waar je papa trouwens al opzit vanaf je geboorte want die is helemaal zot van jou), dus kom lieve Emil, laten we daar maar samen opspringen op weg naar vrolijke avonturen!