De auto achter mij toetert. Ik kijk omhoog en zie dat het licht groen is geworden. Daarnet had ik nog even gekeken en toen was het nog rood. Ik steek mijn hand op naar de chauffeur in de auto achter mij. Om mij te verontschuldigen. “Sorry”, wil ik zeggen, “ik was even niet aan het opletten.” Hij steekt zijn hand ook op. “Niet erg”, zegt hij, “kan iedereen overkomen”. Het is rustig op de baan. Iedereen gaat zijn eigen gangetje. Ik ga mijn boodschappen ophalen die ik online klaar heb laten zetten bij de supermarkt. Ik luister wat naar deRead more

We zijn met vrienden aan zee. De wind waait krachtig en neemt af en toe een stuk strandspeelgoed met zich mee. Toen ik de kinderen gisteren warm maakte voor het idee het grootste zandkasteel ter wereld te bouwen, werd er gejuicht en gesprongen. Terwijl we bouwen aan ons zandkasteel klemt Marie zich echter huiverend vast aan mijn been. Ze houdt niet van wind en ook niet van golven, herinnert ze zich nu. Dus zoek ik met haar ter afleiding schelpjes om ons kasteel mee te versieren, terwijl de anderen naarstig verder scheppen aan de kasteelgracht. Met vereende krachten verijst onsRead more

Het is bijna half elf in de ochtend. Ik heb mijn tanden nog niet gepoetst, heb nog niet kunnen ontbijten en werk op de laptop aan de keukentafel. De ene na de andere mail stroomt binnen, ik moet dringend een blauwdruk van een boek nakijken, zo meteen hebben we redactievergadering via Skype en ik zie al een nieuw vergaderverzoek opduiken voor deze namiddag, van vier tot vijf. Tegelijk probeer ik juf te spelen voor Emil die naast mij gefrustreerd raakt omdat hij ‘trijn’ en niet ‘trein’ heeft geschreven. Het lukt niet meer, ik barst in huilen uit. Het is teRead more

Me beter voelen na meer dan twee weken ziek te zijn geweest voelt als ontwaken. Ontwaken in een vreemde, nieuwe wereld, waarvan ik eerst dacht dat het de hel was. Tijdens het ziek zijn kon ik niets, deed ik niets, en voelde ik me daar schuldig en rot om. Maar gaandeweg ontdek ik meer gouden randjes en lijkt die nieuwe wereld zo slecht nog niet, al blijft hij onwezenlijk raar. Er zit terug schoonheid in kleine dingen. Soms is het moeilijk, wil ik gewoon even alleen zijn, roep ik luid en moet ik dag per dag nemen om niet compleetRead more

Of ik witte vuilniszakken had gekocht, vroeg hij me enkele dagen geleden. Ja, niet dus. Omdat je die ondingen altijd aan de kassa moet vragen, vergeet ik dat uiteraard als ik ze moet kopen. Tot ik dan thuis kom en iets in de vuilnisbak moet gooien. Waar dan geen zak in zit. Ik kijk naar de aardappelschillen die naast het kleine afvalbakje in de keukenkast zijn beland. Even wil ik een verwensing mompelen aan zijn adres, tot ik me herinner dat ik die aardappelschillen gisteren zélf in het te kleine zakje heb gemikt. Er zijn mails die ik zou moetenRead more

We wandelen op het strand. De man die ik graag zie en onze dochter voorop, zoekend naar schelpen. Onze zoon rechts van ons, met een stok in zijn hand en in gevecht met de duinen. We hadden allemaal behoefte aan frisse lucht en weidsheid. Emil in de eerste plaats, maar ik ook. De jaarlijkse eindejaarsmelancholie, die zich normaal pas op 1 januari laat zien, zit al een tijdje in mijn lijf en in mijn hoofd. Ik voel me moe, zowel fysiek als mentaal. Ik maak me zorgen om geld, om onze nakende verbouwing en om zaken die eigenlijk pietluttig zijn,Read more

We staan voor onze gesloten voordeur. Ik, Emil en Marie. In het donker en in de regen, beladen met boekentassen, een sportzak en knutselwerkjes uit school. We raken niet binnen, want ik ben mijn sleutels vergeten. Niet voor het eerst, moet ik bekennen. Als ik ’s morgens niet als laatste de deur achter me toetrek, durft het wel eens te gebeuren dat ik vergeet mijn sleutels mee te grabbelen uit het veel te volle mandje in de hal. F. zal thuis zijn binnen een dik kwartier als hij de trein heeft die om 18:00 aankomt, bereken ik snel. Intern maakRead more