Tweede opdracht in de #ouderzonden-challenge! Ik was de opdracht eigenlijk de hele week wat uit het oog verloren, hoewel het mijn intentie was om op voorhand al bij elke zonde iets te schrijven ‘achter de schermen’. Kwestie van wat voorbereidend werk te doen, want ik ben zo’n hoog blogtempo niet gewend. Meestal blog ik enkel als ik iets voel opborrelen en daar zit geen regelmaat in. Maar kijk, het is gelukt vandaag, dus voorlopig ben ik nog goed bezig. Vraag van de week is:

Wat zou je nooit delen met je kinderen?

Dit deel ik wél

In mijn vorige #ouderzonden-post verkondigde ik nog dat mijn kinderen alles van mij mogen hebben en eigenlijk geldt dat nog steeds. Ik had vroeger bijvoorbeeld nooit verwacht dat ik mijn snoepjes zou delen met mijn kinderen (stel je voor zeg!). Thuis heeft iedereen zo wat zijn eigen snoepgoed. Zoiets waar je een paar weken na elkaar aan verknocht bent tot je opeens zin hebt in iets anders. Hoewel ik mijn eigen snoepgoed beter zou beperken (of nog beter schrappen) kan ik het in de winkel vaak niet laten om nog snel een zak chips mee te grabbelen of een pak gomballen in de kar te zwieren. Momenteel zijn het voor mij Mars-repen, F. heeft ‘papakoeken’ (Choco-as), er zijn Kinder Surprisekes voor Emil en zookoekjes voor Marie. Als Emil iets krijgt, moet Marie ook iets hebben, dat spreekt voor zich. Na school zitten ze hier allebei met hun eigen kommetje ongezondheid in de zetel. Tja … Maar dus, ik probeer mijn voorraad chips niet boven te halen als ze in de buurt zijn, want dan weet ik dat ik moet delen. Maar soms gebeurt het wel, en dan vul ik toch met plezier die beide kommetjes.

Onze slaapkamer delen we ondertussen al vier jaar met onze beide kinderen. Dat is deels bewust en deels ook niet. Er is een kamer in de maak voor Emil en ik zou excuses kunnen opsommen waarom die kamer nog steeds niet af is (geen tijd, geen geld …) maar eigenlijk vind ik het gewoon fijn om met z’n allen op één kamer te liggen. Voila, zo is dat. Meer nog, tot ongeveer 2,5 jaar sliep Emil bijna elke nacht in ons bed (tot baby Marie zijn plaats innam). Toen Marie wat ouder werd, lukte dat samen slapen voor haar niet meer echt en hield ze ons wakker met haar gewoel. Marie heeft dus wél graag haar eigen bed, maar dat staat wel vlak achter dat van ons. Emil zijn bed staat naast het onze, want ik vind hem nu wat te groot met zijn lange kleuterarmen en -benen om nog bij ons in bed te slapen. Al een chance dat wij een grote kamer hebben. Het idee dat mijn kleine jongen helemaal alleen op de verdieping boven ons ligt, zonder dat ik zijn geknor kan horen, is gewoon niet aanlokkelijk. Die kamer komt ooit wel in orde en ik denk ook niet dat Emil er iets aan gaat overhouden om zo lang bij zijn ouders te liggen.

Dit deel ik (liever) niet

Als ik dan toch iets moet noemen dat ik liever niet wil delen, dan is het de televisie. Sofie van Sofinesse verwoordde dat al keigoed, dus ik verwijs gewoon even naar haar, want ik zou het niet beter kunnen zeggen. Met het enige verschil dat ik me wél graag in de zetel neervlei, liefst nog met een dekentje, een warm drankje, een kat en wat van mijn eigen snoepgoed erbij. Nadat de kinderen zijn gaan slapen, wil ik echt even een momentje voor mezelf voor de tv (met of zonder gezelschap van de wederhelft, liefst met). Avonden waarop er eentje meerdere keren terug naar beneden komt/wil omdat ze dorst hebben, niet kunnen of willen gaan slapen, kunnen mij enorm enerveren. Terwijl het ook best gezellig kan zijn om nog samen wat tv te kijken. Al weet ik ook dat we ons dat de volgende dag moeten bekopen met een vermoeid en humeurig kind, dus dat speelt ook wel mee. Maar toch, ik wil hen alles geven, als zij mij ook even tijd gunnen om ’s avonds terug op mijn plooi te komen. Wanneer moet ik anders Netflix kijken?!

Wil je meer lezen over #ouderzonden? Kijk dan zeker ook eens bij de andere deelnemers!