Afgelopen weekend belandden L. en ik in de Colmar. We kwamen net verzadigd terug van het Stoffenspektakel in Antwerp Expo waar de cafetaria overladen vol zat met tetterende vrouwen en wij besloten gezamelijk dat we dat na al die drukte en al dat wringen aan stoffenkraampjes niet meer aankonden.

Wij hadden eigenlijk goesting in een koffie en een lekker stukske taart en wij waren beiden in de veronderstelling dat de Colmar (waar wij dus naartoe trokken bij gebrek aan andere opties in de buurt) zo’n variant was op het Lunch Garden systeem: “Bedien uzelf met onze goedkope etenswaren en passeer maar langs de kassa”.
Maar zo ging het niet.

Binnengekomen in de Colmar, waar bedroevend weinig mensen verzameld waren, worden we benaderd door een kwieke medewerker die ons vol verwachting aankijkt.
Wij aarzelen, want wij weten niet goed wat wij nu moeten doen. Mogen we ons gaan bedienen? Moeten we wachten?
Het Colmarmeisje verlost ons uit ons lijden en vraagt ons “Had u gereserveerd?”
“Euh.. nee..”, antwoorden wij, terwijl we elkaar vragend aankijken.
“Tafeltje voor twee? Volgt u maar.”
We worden naar een tafeltje geleid en krijgen een suggestiebord voor onze neus gezwaaid.
“Kent u het systeem?”, vraagt ze ons opgewekt, want ze heeft al wel gezien dat wij eigenlijk niet goed weten wat we hier komen doen.
“Euh.. nee..”, antwoorden wij (alweer).
“Dus.. u kiest ofwel voor een voorgerecht van het buffet, gevolgd door een hoofdgerecht, die ziet u hier staan, of u kunt natuurlijk één van onze suggesties nemen. Of u kiest voor een hoofdgerecht en dessert. Of als u wenst kiest u voor de uitgebreidere menu, met voorgerecht, hoofdgerecht én dessert van het buffet.”
“Euh..”, begint L., “wij willen eigenlijk alleen maar een koffie’tje en een dessertje. Kan dat?”
Het gezicht van het Colmarmeisje betrekt en wij zien haar denken “Dat is gek…”
De aarzeling bij het Colmarmeisje trekt weg, maar met enige onzekerheid zegt ze ons dat dat wel kan, “maar dat dat wel duur uitkomt, want dan kost het toch wel 8 euro voor het dessert en de koffie is apart te betalen” (waarmee ze ons dus eigenlijk wil afraden om voor die combinatie te kiezen…)
“Ok, dank u”, zeggen wij en nadat het Colmarmeisje weg is, kijken we elkaar aan in opperste vertwijfeling.
Wij willen helemaal geen spare ribs, kabeljauwhaasje of gegrilde rundsteak. Wij willen gewoon een stukske taart!

Even twijfelen wij dus of we toch niet stiekem terug naar buiten kunnen sluipen, maar daar is al een collega van het Colmarmeisje die onze bestelling komt opnemen.
“Een koffie, een thee en gewoon een dessertje aub.”, zeggen wij aarzelend.
Alweer valt er lichte vertwijfeling te bespeuren op het gezicht van het tweede Colmarmeisje, maar wij zetten door en begeven ons naar het dessertenbuffet, waar wij flan, rijsttaart (zonder rijst), wit schuim en flauwe appeltaart aantreffen.

Uiteindelijk 10 euro per persoon betaald voor een koffie en een slecht dessertenbordje, maar dat kon nóg slechter. Wel één goede les geleerd: bezint eer ge de Colmar binnenstapt, want in tegenstelling tot wat de kwaliteit van het eten (althans van het dessert) doet vermoeden, is de Colmar géén Lunch Garden…

We zijn wel héél blij met onze stofjes…