Dat het iets vies is, kanker, en niet alleen de kanker zelf, maar alles wat erbij komt kijken. De neveneffecten van de chemo, de beschadigingen die bestraling aanricht, infecties en ziekenhuisparanoia. Dat het vies is om langs de zijlijn te staan kijken hoe je vader van de regen in de drop valt en dat je hem bij momenten nog nauwelijks herkent. Dat het snel kan gaan opeens, van goed naar slecht en naar weer beter. Dat het zo’n invloed heeft op dierbaren en dat ik wens dat ik meer zou kunnen doen. Dat het niet altijd rainbows and sunshine is en dat ik soms niet weet hoe ik daarmee om moet gaan. Dat we de hoop niet mogen opgeven maar niet weten wat er nog allemaal op ons pad zal komen. Dat het maar snel terug beter gaat.
Sterkte! En moed, héél veel moed, om de moeilijke dagen door te komen en de kracht de vinden om uit te kijken naar betere dagen!
Veel sterkte! Lange tijd was het iets waar ik nooit van dichtbij mee te maken had maar sinds enkele maanden hebben 2 familieleden van me ook kanker, het is zo onrealistisch. Je wordt gewoon gek van de onzekerheid en kan niet geloven dat mensen die enkele maanden geleden er nog zo goed uitzagen en sterk waren plots zo kunnen veranderen :(. Ik hoop dat alles goed komt voor jou en je familie!
Probeer vooral zo veel mogelijk van elkaar te genieten, zou ik zeggen. Het sterkt de band en geeft jullie allebei ongetwijfeld moed om door te blijven gaan.
Sterkte ermee, want het is inderdaad iets heel vies. Voor 'de patiënt', maar ook voor de omgeving!!