Het nieuwe jaar is begonnen en dat vraagt traditioneel om een terugblik op het afgelopen jaar (zolang het januari is mag dat nog. Net op de valreep dus…). Aangezien mijn blog het merendeel van dat jaar heeft stilgelegen, is enige reflectie op wat is geweest wel een goed idee. 2016 was een mooi, maar vooral een erg vermoeiend jaar. In de eerste helft van het jaar was ik zwanger van Marie en als ik erop terugkijk was het best een lastigere zwangerschap dan bij Emil. Dat ik niet meer zomaar middagdutjes kon doen wanneer ik wou zit daar voor iets tussen, maar los daarvan voelde ik me gedurende mijn gehele zwangerschap gewoon vreselijk moe. Ik denk dat ik me nog nooit in mijn leven zo moe heb gevoeld als tijdens die 9 maanden (en dan vooral in het begin van mijn zwangerschap). En misselijk, dat ook, zo goed als 9 maanden lang. Drie keer de buikgriep krijgen hielp ook al niet… Bon, genoeg gezaagd, ik begin even bij het begin.

Januari 

Ondanks de vermoeidheid en de misselijke vlagen, heb ik toch kunnen genieten van mijn zwangerschap. We wisten op 16 weken ook al dat we een meisje gingen krijgen. Ik herinner me nog levendig het moment waarop de gynaecoloog ons vertelde dat we een dochter gingen krijgen. Hij keek lang en aandachtig naar zijn schermpje en controleerde nog eens vanuit een andere hoek om dan te zeggen “Ik weet het. Het is een baby.” Grapjas. “Het is een meisje”, zei hij daarna, “ik zie het aan haar zachtaardig karakter.”

 

Maart 

F. en ik gingen babymoonen in Londen. Ik was toen 30 weken zwanger en eigenlijk net te ver in mijn zwangerschap om gezwind op citytrip te trekken. We hebben er toch van genoten omdat we wisten dat het daarna voor eventjes gedaan zou zijn met vakantie voor ons tweetjes. Alleen jammer dat Frédérics gsm het na onze vakantie begaf en we dus al zijn foto’s kwijt zijn. Auch. Aan het ontbijt op 22 maart zagen we op tv de beelden van de aanslagen in Zaventem. Heel vreemd.

 

Juni

Marie werd geboren op 3 juni, een dag na mijn uitgerekende datum. Wat ik bij Emil niet meteen had, had ik nu onmiddellijk: de roze wolk! Ze bestaat dus echt. Bye bye goede nachtrust, want vanaf nu weer volop krampjes en nachtvoedingen (ondertussen al bijna 8 maanden op een rij. Het begint zijn tol te eisen. Vraag maar aan mijn wallen). Maar we namen dat er graag bij, want Marie was meteen een vrolijke en contente baby. Bij een tweede ben je gewoon zelf al meer ontspannen. Je piekert niet meer over kleine dingetjes zoals bij je eerste kindje, want je weet dat ze normaal zijn of ooit/snel weer in orde komen. Haar broer reageerde wel vrij jaloers (en dat is hij eigenlijk nog steeds). Van negeren tot kusjes geven tot een klopje af en toe, hij overliep/overloopt het hele spectrum aan gevoelens tegenover zijn zus.

 

Zomer

In de zomer was het vooral zoeken naar een nieuw evenwicht met een baby en een peuter. Overdag genoot ik erg van de tijd samen met Marie, maar als Emil er ook was heerste vooral de chaos. Twee kinderen thuis, ik vind dat zelfs na 7 maanden nog altijd moeilijk. Met een baby thuiszitten op warme zomerdagen (en borstvoeding geven), ik vond dat niet tof. De zomer is gewoon echt niet mijn seizoen. Ik herinner me vooral dat ik veel gezweet en gevloekt heb en veel muggen heb gedood. We kochten ons ook een abonnement voor de Zoo en Planckendael, zodat we makkelijk een leuke (korte) uitstap konden doen.

 

September

Een nieuw tijdperk brak aan: Emil gaat naar school! In augustus verhuisde onze crèche naar een andere locatie, waardoor Emil nog gedurende een maandje mee naar de nieuwe opvang moest. Grote broer worden, de crèche die verhuisde en naar school gaan. Er gebeurde veel kort na elkaar voor hem en hij heeft het er even moeilijk mee gehad (terugval in de zindelijkheid, zware vermoeidheid, lastig gedrag). Na een kleine twee maanden ging het beter en nu is hij het op school al helemaal gewend. Al breekt mijn hart soms nog als ik hem afzet in de voorbewaking en hij daar nog eventjes in het midden van het klasje zielig staat te wezen omdat niemand met hem bezig is.

Oktober

In oktober ging ik terug aan het werk. Het evenwicht dat ik nog net niet had bereikt viel weer helemaal op zijn gat. Desondanks deden we tijdens het weekend leuke uitstapjes en mooie herfstige wandelingetjes. Het was dat of thuis opruimen/poetsen/de was plooien. Dan is de keuze snel gemaakt.

December

De laatste maand van het jaar is altijd gezellig, maar tegelijk is het ook de drukste maand van het jaar. De Sint kwam, F. was jarig, Emil werd 3 jaar en dan de feestdagen. Emil wordt altijd letterlijk overspoeld door cadeaus in december. Ik liet het dit jaar dus allemaal wat aan mij voorbijgaan, omdat ik het gevoel had soms gewoon geen tijd te hebben om rustig te kunnen ademhalen. Ik kreeg er ook nog eens een griepje bovenop. Behalve de lichtjes bleef de feestversiering dus mooi in de kelder liggen. Dat is het fijne aan de feestdagen, die komen volgend jaar gewoon weer terug.

 

In 2016 werd ons gezinnetje compleet met Marie en ik geniet echt van dat gevoel om nu met vier te zijn. Tegelijk is het echt nog zoeken naar wat meer rust in mijn hoofd en in mijn leven. Doordat Emil zoveel aandacht vraagt en we hem die niet altijd kunnen geven, wordt hij naarmate de dag vordert lastig (en wij dus ook), zodat ons emmertje goed vol zit tegen de avond. Ik verlies snel mijn geduld merk ik, wegens vermoeidheid en omdat ik het gevoel heb de controle te verliezen bij momenten. ‘Loslaten’ was het codewoord van 2016 wat het huishouden betreft en ik ben er al beter in geworden, maar bepaalde dingen (zoals de was, het een beetje netjes houden van het huis en eten op tafel krijgen) kan je nu eenmaal niet los laten. Op de één of andere manier vind ik het moeilijk om tijd te vinden voor wat ik vroeger ook allemaal deed voordat ik kinderen kreeg (wat deed ik toen eigenlijk zo gans de dag??). Het is zo moeilijk om dingen gedaan te krijgen met twee kinderen in huis en ik vind dat behoorlijk frustrerend. Meer geduld kweken, werkpuntje voor 2017.