Ik: “Goedemiddag, ik kom mijn handtas ophalen.”
Hij: “Heeft u een bonnetje bij?”
Ik: “Ja hoor!”
*rommel in handtas, doorzoek portefeuille*
Ik: “Hm, ik vind het niet. Momentje hoor. Ik ben dit weekend net van portefeuille veranderd” (niet gelogen)
Hij: “Oei, je hebt het toch niet in de vuilnisbak gesmeten!?”
*lacht*
Ik: “Nee nee, ik heb het nog. Daar ben ik 100 % zeker van, maar blijkbaar zit het nog in mijn andere portefeuille…”
Hij: “Tja, hoe ziet uw handtas eruit?”
Ik: “Euh…bruin…”
*Hij verdwijnt in het achterkamertje en komt terug*
Hij: “Tja, ik zie wel een bruine handtas liggen, maar zonder bonnetje kan ik eigenlijk niets meegeven hè. Kan je geen merk geven?”
Ik: “Ja, ik snap dat wel hoor. Eum… het is er één van den H&M”
*Hij verdwijnt in het achterkamertje en verschijnt in het deurgat met twee handtassen*
Ik: “Ja, ’t is die linkse.”
*Hij opent de handtas en ziet een labeltje van H&M*
Hij: “Je hebt geluk. Er hangt een labeltje in. Maar toch, zonder bonnetje kan ik niet zeker weten of dat uw handtas is hè.”
Ik: “Jaja, ik snap dat wel. Kom ik later dan terug?”
Hij: “Nee nee, dat hoeft niet. Maar allé, normaal gezien doe ik dat niet zenne.”
Ik: “Ik wil het gerust later komen binnen brengen.”
Hij:”Nee nee. Maar ja, normaal kan ik zonder bonnetje niets meegeven. Ik heb al gehad dat er een meneer schoenen aanduidde in het rek en hij was niet zeker hè. Alle, ’t is mijn verantwoordelijkheid hè. Ik ga het nummertje toch opschrijven. Als je dan nog eens iets binnenbrengt breng het dan mee.”
*Hij geeft me mijn handtas*
Ik: “Bedankt hoor! Ik zal het bonnetje nog wel binnenbrengen!”

Nobel als ik ben wil ik thuis dat bonnetje gaan halen en het hem meteen komen brengen, om zowel zijn als mijn geweten te sussen, want ik ben niet graag een achteloze klant die onverschillig omspringt met haar bonnetjes.

Ik ga naar huis, zoek in mijn oude portefeuille, in twee andere handtassen en op alle andere mogelijke plaatsen. Geen bonnetje te vinden. Tiens…

Waar is mijn bonnetje?