Mijn mama zal het niet graag horen, maar ik heb haar groene vingers niet van haar geërfd. Dat wist ze al wel, nadat ze talrijke keren mijn voortuin van onkruid en wildgroeiende planten moest ontdoen of volledig weggekwijnde bloemetjes uit mijn bloembakken moest bevrijden. Als ze op bezoek komt, hoor ik haar al van ver aankomen, want ze staat eerst wat in mijn kleine voortuin te jammeren over de ongelukkige staat van mijnen hof.

Het is jammer dat ik geen groene vingers heb, terwijl ik ze zo graag wil! Echt, ik probeer het wel hoor. Af en toe krijg ik een opflakkering van moed en goesting, trek ik naar het tuincentrum (een plek waar ik overigens bijzonder graag vertoef), laad wat plantjes die ik niet ken in mijn karretje en maak dat voortuintje van mij weer presentabel.

Dan is het weer voor eventjes goed. Tot het dat niet meer is en ik achterblijf met een verwaarloosd stukje groen/bruin waar ik me telkens weer aan erger. “Ruim dat dan op”, hoor ik je zeggen. Je hebt gelijk, maar om een of andere reden kom ik er vaak niet toe.

 

Zo is ook menig kamerplant al een trieste dood gestorven in mijn woonkamer. Zelfs een cactus krijg ik kapot! De enige plant die ik in leven kan houden, is er eentje die ik nog van mijn papa kreeg. Een plantje dat hij op Dag van de Klant bij de Brico had gekregen en aan mijn zwangere zelf had gegeven voor mijn ‘moederkesdag’. Hoe schattig is dat? Een plant dus, die ik absoluut niet wil verliezen.

Maar ik wil mijn (groene) leven beteren. Ergens zit het in mijn bloed, want mijn mama heeft een prachtige tuin vol groen en kleur. Dus met het risico op de zoveelste plantenmoord met voorbedachte rade, kocht ik onlangs toch een paar plantjes en posteerde ze in mijn zicht op de vensterbank. Zodat die plant van mijn papa niet meer zo alleen is.

Ik deed mijn research over wat ik kocht en bouwde een vaste planten-water-geven-dag in (zondag!). En ondertussen beraam ik plannen om mijn plantencollectie nog verder uit te breiden.

De kindjes kregen elk hun eigen potje geluksbloemetjes om zelf te planten en water te geven. In de hoop dat ik die groene vingers bij hen al kan stimuleren.

Wie weet, misschien slaat het een generatie over?!