Gisteren is het vijf jaar geleden dat mijn papa stierf. Ik vond dat ik er goed mee omging en voelde me niet droevig. Op die dag schrijf ik meestal iets op mijn blog, maar dit jaar wou ik het overslaan en liever iets posten op zijn verjaardag omdat die dag nu belangrijker voelt. Ik had al iets geschreven, klaar om te posten op 20 december.

Toen de dag die ik bewust wou negeren aanbrak voelde ik me wat emotioneel. Niet door mijn papa, maar doordat we binnenkort gaan verbouwen en dat nu al, zelfs voor er nog maar één steen is afgebroken, voor veel stress en gepieker zorgt. Ik had mijn teen gestoten aan een keukenstoel en was beginnen huilen.

‘Ah, dat is mijn gebroken koekje’, dacht ik. De laatste tijd lees en luister ik veel naar podcasts over onvoorwaardelijk en mild ouderschap. Het beeld van het ‘gebroken koekje’ komt daar vaak terug. Kleine kinderen die ontroostbaar huilen omdat het allerlaatste koekje uit de doos, dat ze zo graag willen, kapot is. Ze huilen natuurlijk niet (alleen) om dat koekje, maar laten op dat moment hun opgebouwde spanningen en emoties los.

Dus, terwijl ik daar wat huilde om mijn teen die eigenlijk geen pijn deed, besefte ik dat ook ik last had van een ‘gebroken koekje’ en wat opgekropte emoties had. Beetje huilen en dan is dat weer helemaal voorbij.

Dat was zonder Bart Peeters gerekend.

Op de radio die opstond in de auto was hij net geïnterviewd over de aftrap van zijn nieuwe concertreeks. Het interview hoorde ik niet, maar erna speelden ze zijn Sinterklaasliedje. Je weet wel, dat liedje dat in onze kindertijd nog gezongen werd door twee meisjes in pyama. Nu was het een versie gezongen door Bart zelf, ondersteund door een vijfhonderdkoppig koor.

Laat dat nu net hét liedje zijn waar ik en mijn broer samen met mijn papa naar luisterden toen we klein waren. Op vinyl. In de living. Met een kraakje in. Zelfs de albumhoes brengt warme herinneringen terug.

Dus toen Bart zong over Sinterklaas en het koor inviel en de viool speelde, op de dag dat ik mijn papa vijf jaar eerder verloor, werd mijn koekje verkruimeld.

Alweer huilen in de auto dus. Tranen met tuiten, en er daarna samen om lachen met mijn beste vriendin. Want dat mag.