Er is hier nog een blog waar ik om diverse redenen niets meer schrijf. Al die redenen uit de doeken doen zou me te ver leiden. Maar ik vind het jammer dat kleine, op dit moment vanzelfsprekende dingetjes uit het leven van Emil en Marie (want ah ja, Emil heeft ondertussen een kleine zus van 4 maanden oud) verloren gaan omdat ik ze niet opschreef.

Emil is zopas voor het eerst naar school gegaan en daar werd ik nogal nostalgisch van. Op zijn eerste schooldag huilde ik weliswaar net niet met hem mee toen we hem moesten achterlaten in zijn klasje, maar wel ’s avonds, in het donker, toen ik filmpjes van hem bekeek waarin hij net 1 jaar was geworden en zijn eerste stapjes door het huis zette. Of toen we gingen wandelen in het park van Brasschaat en zijn eerste schoentjes klik klak deden op het asfalt. En nu opeens is hij een kleuter die elke dag nieuwe woorden leert (mijn favoriet deze week: “mama eeft nieuwe pymaama gekocht in de winkel?”). Hij praat tegen ons en zijn versprekingen en uitspraak zijn nu even vanzelfsprekend voor ons als die eerste stapjes dat waren vorig jaar. Maar als je er later op terugkijkt zie je opnieuw het wonder dat het eigenlijk is.

Nu is Marie er ook en ik heb al door dat het het lot is van een tweede kind om vanzelf en minder gedocumenteerd groot te worden. Terwijl ik niet wil vergeten hoe zij met haar 6 weken al contact maakte met ons en kirrende geluidjes begon te produceren, hoe ontwapenend haar glimlach is en hoe graag ze stilletjes rondkijkt in de wereld.

Ik mis het schrijven ook, ondanks de drempels die ik voel. Dus moet ik misschien eens een hoe-pimp-ik-mijn-blogboek ter hand nemen om het hier terug wat gezellig te maken en gewoon terug wat schrijven. Maar ik beloof niets!