Op woensdag is het Halloween in de kleuterschool. Mijn kinderen zijn net als ik fan. Er is een liedje over Halloween dat we tijdens deze periode op repeat zetten. Maal duizend. En de 999ste keer zingen we nog steeds luidkeels mee.

Emil moet nog even wachten. In de lagere school vieren ze Halloween pas op vrijdag, dus zit hij in zijn gebruikelijke tenue in de zetel, nippend aan zijn even gebruikelijke tas ochtendmelk.

Marie heeft de kwalijke gewoonte ontwikkeld zich beneden te laten aankleden, nadat ze haar yoghurtje heeft gegeten. De geneugten en de dwang van de driejarige. Haar sobere Halloweenpakje ligt klaar op de salontafel. Sober, want ze ging niet in op mijn aanbod om een fluffy heksenjurkje te kopen. Ze draagt geen kleedjes meer, dus stuitte ik op een ontegensprekelijke NEE.

Ik was al opgelucht dat ik bij de H&M een tweedelig pakje vond dat ze goedkeurde, met niet al te veel polyester en zelfs met een broek. Sindsdien reageerde ze enthousiast op het hele verkleedidee.

Tot nu.

Haar pyamabroekje is uit en ik kon haar al een verse onderbroek aandoen. Terwijl ik de zwarte glitterbroek voor haar opensper voor beentje nummer één, voel ik de eerste tekenen van verzet.

“Doe je vleermuizenbroek maar aan”, zeg ik nog vol overtuiging.

Eén schouder gaat omhoog, haar hoofdje naar opzij en haar mondhoeken naar beneden. Dat is geen goed teken. Ik zucht en besluit haar even een momentje te gunnen. Soms hebben driejarigen dat nodig.

“Zullen we eerst je truitje aandoen?”, probeer ik nog. Dat wil ze wel. Dus ontdoe ik haar van haar pyamabovenstukje en hijs haar zonder al te veel problemen in het zwarte truitje met de vleugels.

“Laat je vleugels eens zien”, vraag ik. Ze kijkt naar beneden en merkt de zwarte vleugeltjes op onder haar oksels.

Paniek!

“Nee, ik wil niet!”, roept ze uit en ze trekt aan de mouwen van haar truitje. Ik weet dat ze straks spijt zou kunnen hebben als zij de enige is die niet verkleed is, dus ben ik niet van plan toe te geven. Maar ik wil evenmin de strijdbijl opnemen, want dat brengt ons nergens.

Dus neem ik de halve vleermuis-vampier in mijn armen. Ze staakt het getrek aan haar mouwen en nestelt zich dicht tegen mij aan. Zo ver zijn we al, maar wat nu? Ik kijk naar Emil. Hij beantwoordt mijn vragende blik met een licht schouderophalen.

“Waaaaah”, roept hij opeens uit, “een vleermuis-vampier!”. Hij zet zijn woorden kracht bij door weg te lopen uit de zetel. Hij loopt naar de keuken en gilt daar nog wat verder. Marie vindt het grappig en er ontsnapt haar een stil lachje. Emil arriveert intussen weer bij de zetel en doet er nog een schepje bovenop.

“Ik ben baaahaaang! Mij niet opeten!”. De lokroep van haar grote broer is te sterk. Marie springt uit mijn armen en zet in blote billen de achtervolging in. Ze klauwt haar kleine handjes in de lucht.

“Ik wil mijn broek aandoen”, zegt ze nadat ze samen een rondje rond het keukeneiland hebben gemaakt. “En ik wil ook vampierentandjes”.

De broek is aan nog voordat ik met mijn ogen kan knipperen en ik kan zelfs vampierentanden onder haar lippen tekenen.

Even later staat de vleermuis-vampier op school tussen de fluffy heksjes en de spookprinsessen. Misschien had ik haar graag in een gelijkaardig jurkje gezien. Ze is de enige meisjesvampier. Ik moet aan mezelf bekennen dat het me vooral trots maakt op mijn eigenzinnige dochter. Die geen jurkjes draagt. Die een vampier wil zijn. Die een eigen mening heeft. Die ook kan toegeven. Al is het maar aan haar grote broer.

En nog het meest trots ben ik op die grote broer van haar. Die soms al beter weet dan ik, wat te doen.