“Mama, ben je al beter?” Een vinger prikt in mijn wang.
Ik lig in bed, want ik heb buikgriep. Een virusje dat ik overkreeg van de dochter. Cadeautje uit de crèche.
“Nee, mama is nog ziek. Ik moet rusten. Laat me maar even.”
“Ik ga bij jou slapen,” zegt hij.
“Ok, maar dan moet je wel een pamper aandoen hoor.”
Ik hoor voetstapjes naar de badkamer, gemoffel aan de commode en het geluid van een pamperbroekje dat wordt aangedaan. Hij kruipt terug bij me in bed. Hij woelt en prikt me nog wat meer.
“Gaan we slapen?”, vraag ik.
“Nee, ik ben niet moe.”
Zucht.
“Ga dan maar terug naar beneden.”
“Ik wil aardbeien eten. En ook een chocolaatje.”

Het empathisch vermogen van mijn zoon? Er is nog werk aan de winkel …