Mijn laatste post hier dateert van drie maanden geleden, toen ik nog de goede intentie had om onze korte vakantie in Nederland wat uitgebreider te documenteren. Maar toen kwam augustus. En augustus was druk. Vooral druk in mijn hoofd waardoor ik er veel behoefte aan had om me even van alles af te sluiten en me enkel te concentreren op dat wat er echt toe deed. Minder sociale media, minder vergelijken, minder nadenken. Mentale detox als het ware. Ik had het nodig.

Maar kom, het is niet de eerste keer dat er een hiaat valt in mijn blog, dus ik doe gewoon verder alsof er niets gebeurd is. Waar waren we?

Tijdens de herfstvakantie moet ik even weg. De herfst is mijn favoriete seizoen en ik wil het zo intens mogelijk beleven. Twee jaar geleden gingen we een weekje naar de Ardennen en vorig jaar logeerden we zelfs in een trein. Dit jaar trokken we naar de Westhoek, het Heuvelland meer bepaald. Het is een regio die voor ons net te ver ligt om daguitstapjes te kunnen doen. Naar Ieper is het vanuit Antwerpen al gemakkelijk 1u30 rijden en waar we vroeger nog zo zot waren om dat op één dag te doen in onze kinderloze dagen, denken we nu wel twee keer na met twee kibbelende kinderen op de achterbank. We zochten dus een gezellig huisje en vonden dat via Airbnb. Zo gezellig met een zo fantastisch uitzicht dat we er zeker nog eens naar terug willen. Het huisje ligt op een domein met een stuk of 30 identieke vakantiehuisjes waarvan de meesten nog in een rustieke stijl zijn ingericht, inclusief gordijnen in rood-witte-carreaukes. Ons huisje was gelukkig helemaal gerenoveerd én had het beste uitzicht.

F. wou, indachtig dat het 100 jaar geleden zou zijn dat WOI afliep in 1918, wat oorlogsmonumenten meepikken. Dat deden we, maar nogal beperkt. Er was die regendag op dinsdag waarop we eigenlijk naar Nieuwpoort wilden om het Koning Albert I-monument en bijhorend museum Westfront Nieuwpoort te bezoeken. De regen en de koude stuurden ons echter naar het Bakkerijmuseum in Veurne, een klein charmant museum waar een aandachtige bezoeker iets kan bijleren over het broodbakkersambacht en waar ook een leuke kleutertour werd uitgedacht, maar waar onze kleine man alweer te snel doorheen vloog. De rest van de dag wilden we het liefst gezellig uitzitten in ons huisje, dicht bij de kachel, maar we vreesden dat Emil dat niet zo’n goed plan vond. Dus stopten we onderweg voor een gepaste horroractiviteit (het was tenslotte bijna Halloween): de binnenspeeltuin van Poperinge. Dinsdag was een beetje een verloren dag.

Gelukkig was daar woensdag en ook de zon was van de partij. Omdat we toch in de buurt waren en Emil ons er al een tijdje om vroeg, gingen we naar Plopsaland (“Je moet wel Plopsaland De Panne zeggen hè mama” Ok dan…). Ik ben echt een sucker voor Halloween, dus ik genoot van de pompoenen en de versiering, terwijl Marie moeilijk weg te slaan was bij Bumba en ze beiden op de foto mochten met de Nachtwacht (de helden van het moment). We dachten dat Marie het bos van Plop wel fijn zou vinden (een indoor attractie waarin je met een bootje door het kabouterdorp vaart), maar ze was zo bang dat ze meteen haar handjes voor haar ogen hield en angstig wat doorheen haar vingertjes keek. Nu ja, dat geklingel van die mutsjes heel de tijd werkte ook wat op mijn zenuwen, dus ik begreep haar wel. Al had ik wel een beetje spijt van dat uurtje aanschuiven… Ik glipte eventjes alleen in de Anubis (genoeg adrenaline voor de rest van de dag…) en op het einde mochten Emil en Marie iets kiezen uit de winkel: een Maya-knuffel voor Marie en een Nachtwacht-vriendenboekje voor Emil. Topdag.

Ondertussen bleef F. wat op zijn honger zitten wat die oorlogsmonumenten betrof, maar op donderdag was het zo ver. Toen gingen we richting Diksmuide om de Dodengang te bezoeken en stopten we onderweg bij de Vredesmolen in Klerken, een voormalige windmolen die door de Duitsers tijdens WOI als uitkijkpost werd gebruikt en zwaar onder vuur kwam te liggen. De molen werd gerestaureerd, maar niet hersteld om te dienen als stille getuige van de oorlog. Mijn gezin houdt van uitkijktorens (ik iets minder), want terwijl ik mezelf moed inpraat om aan de klim te beginnen, staat iedereen al boven op en neer te springen. Er zaten dus wel gaten in die hele trap hè! En ik ben helemaal tot boven geraakt om een mooie foto van Marie te nemen. Wel een jaar van mijn leven minder…

Richting Dodengang dan, een plaats die toch wel een zekere sereniteit opwekt, omdat 100 jaar geleden op die plaats ‘den Duits’ werd afgeweerd vanuit de loopgraven. Sereniteit was bij onze kinderen niet te bespeuren. Zij dachten dat ze in een groot doolhof waren beland en hadden de tijd van hun leven.

We wilden erna iets gaan eten in Diksmuide, maar Diksmuide is ons niet zo goed gezind. Enkele jaren geleden kreeg ik er een parkeerboete toen ik op de grote markt mijn parkeerschijf niet had gelegd en nu vonden we op 1 november geen enkel geschikt etablissement voor een snelle lunch: zowel bij de bakker als bij het frituur kregen we het deksel op de neus, want zij sloten vlak voordat wij er wilden binnenstappen. We hadden geen zin om veel geld uit te geven op restaurant, dus reden we door naar Ieper en aten daar iets in Bistro En Haut en kuierden daarna wat door de stad. Wat wilden we graag de Last Post onder de Menenpoort nog horen, maar met twee (ondertussen) vermoeide kinderen wachten tot 20u zat er helaas niet in. ’t Zal voor een ander keertje zijn. Want voor dit uitzicht keer ik graag nog eens terug naar de Westhoek.