Hola, ik loop hier opeens gigantisch achter met de ouderzonden! Dat wekelijks blogtempo is echt niets voor mij, besef ik des te meer nu heel wat blogs in mijn omgeving meedoen met de 40-dagen-bloggenuitdaging. Ik kan het al niet meer bijhouden om overal te gaan lezen, laat staan dat ik het mezelf zou aandoen om deel te nemen. Maar kom, ik moet maar zeven zonden beschrijven. Terwijl de rest van de deelnemers er al vanaf is, krijgt u van mij zonde nr. 4.

Wat zou je direct overnemen van een andere ouder mocht je kunnen?

Het gaat dus over jaloezie. Het is een ondeugd waar ik me wel eens aan bezondig. Hoewel ik weet dat ik het goed heb getroffen en dat je vooral blij moet zijn met wat je hebt (ben ik ook), kan ik bij momenten toch behoorlijk afgunstig worden op wat anderen hebben. Dat kan dan zowel met materiële dingen te maken hebben als met bepaalde eigenschappen die anderen wél bezitten en ik niet.

Sociale media helpen daarin ook niet echt. Er zijn een paar mensen die ik volg op Instagram omdat hun foto’s er altijd zo mooi uitzien, maar waar ik tegelijk een hekel aan heb wegens ‘te perfect’ en ‘waarom is dat bij ons niet zo?’. Het doet me denken aan een blogbericht over de Libelletrut (of Instagramtrut in dit geval) en de wolvin. Of hoe ik, zelf eerder een wolvin, er onwillekeurig toch naar streef een Instagramtrut te worden. Het is ook wel plezant om met vriendinnen kritiek te geven op die Instagramtrutten. Oeps, nog een zonde erbij! Op momenten dat ik me niet goed in mijn vel voel verplicht ik mezelf om die gsm neer te leggen en te stoppen met kijken naar wat anderen doen en hebben. Mijn eigen Instagramfeed vertelt óók niet het hele verhaal, dus dat is bij andere mensen niet anders. Al doen sommigen wel gewoon veel te hard hun best …

Niettemin, ja, ik ben wel eens jaloers op andere ouders. En vooral op:

• ouders met een afgewerkt huis. De achterbouw (in typisch Vlaamse kotje-achter-kotje-stijl) van ons oude huis uit 1929 is zo langzaamaan aan het wegzakken in de grond en wij moeten ooit verbouwen. Maar eerst moeten we sparen en moet de crèchekost wegvallen zodat we nog wat kunnen gaan lenen. We hebben ook nog nieuwe ramen nodig. Een nieuwe voordeur. Ah ja, en een nieuwe keuken. Een gastentoilet zou ook tof zijn en doe er ineens maar een nieuwe badkamer bij.
• ouders met een grote tuin. Zelf hebben wij een petieterige stadstuin en moest er geen gras in staan zou ik het eerder als een koer typeren. Als kind hadden wij een grote tuin en soms voel ik me schuldig dat ik mijn eigen kinderen dat niet kan geven nu ze klein zijn.
• mama’s die er superverzorgd uitzien als ze op stap zijn met hun kinderen (en op hakken!). Serieus, wie zijn die vrouwen die op hakken op stap gaan met hun kinderen? Tenzij ik in jurk en hakken ben gaan werken en ze zo afhaal op school/in de crèche of we naar een feestje gaan, voel ik me vaak een slons in het bijzijn van mijn kinderen, met mijn comfortabele kleren en platte schoenen. Jani zou niet blij zijn.
• mama’s die knutselen / koken met hun kinderen. Ik heb het al geprobeerd, meermaals zelfs, maar ik word er toch altijd vooral slechtgezind van. Tien minuten voorbereiden, twee minuten knutselen en twintig minuten opkuisen, terwijl hij alles al wil vastpakken voordat we beginnen en dan niet doet wat de bedoeling was (*loslaten Evi!*) Nochtans knutselen we beiden graag, maar toch vermijd ik het liever. Misschien lukt het met Marie beter als zij eraan toe is …
• ouders die in het weekend gezellig binnen kunnen blijven zitten met hun kinderen. Want wij hebben een jongen in huis die, liefst elke dag, naar buiten wil. Nee, naar buiten móet, want anders draait hij iedereen dol. Het is een voordeel dat hij graag naar buiten gaat, maar iets minder als het buiten regent, vriest of je gewoon zelf de hele dag in jogging in de zetel wil vegeteren. Lukt dus niet …

Ik kan nog wel een aantal dingen opnoemen, maar we zullen hier maar stoppen en bedenken dat het gras niet perse groener is aan de overkant, zelfs al hebben ze er meer van. Afsluiten doe ik met een foto van een knutselende Emil uit maart 2017: een picture perfect met een geconcentreerde kleuter. Wat je niet ziet op de foto is dat hij die dag übervervelend was, ik daardoor zelf briesend en gestresseerd rondliep, we al heftige ruzie hadden gemaakt met elkaar en dat dit hele tafereel maar 5 minuten heeft geduurd, waarna ik de lijmvlekken van de tafel kon beginnen krabben. Zo zie je maar!